حتی این روز‎ها که معنویت در درجه دوم از اهمیت قرار دارد، صفحات زندگی اهل دل و دین را که ورق می‎زنی، خواهی یافت که پرونده‎ای برای دلجویی از بستگان همچنان باز است و در دستور کار.

شمیم الهی که به مشام اهل دل می‎رسد، انبان‎‎های محبت را به شانه می‎گیرند و از این کوی به آن کوی و از این سوی به آن سوی، می‎روند و دلی می‎جویند، تا دوستی‎های‎شان را نثار او کنند و تا که شاید تحفه‎های‎شان پیشکش قربانگاه یار شود. آن دل که محمدی (صلی‎الله‎علیه‎وآله‎وسلم) شد سزاوار است که گام در گام او نهد، به شیوه او رفتار کند، چون او سخن بگوید و از هرچه او پرهیز می‎کرد بهراسد، گرچه پیامبر رحمت «لاینطق عن الهوی»1 و تمام سخنانش نیست مگر«وحی یوحی»2 و کسی را یارای رسیدن به آن مقام نیست؛ اما یاور اگر مدد کند، دامنش آورم به کف. آن روز مردمان خدا را نمی‎شناختند، پیامبر آنان را هدایت کرد و از گمراهی رهانید و جاهلیت و نادانی را برانداخت» او آمد تا با دلیل‎‎های روشن سخن گوید و آنان را با نشانه‎‎های الهی، از هر کردار ناپسند بیم دهد و به‎سوی کار‎های نیکو و رفتار نیک فراخواند